Toch...

En er was nog wat tijd....


Om het verhaal van de huurauto te vervolgen: Na lang slijmen bij de blonde Hertz dame kregen we het voor elkaar om een deel van de borg cash achter te laten en kregen we de 4wd toch drie dagen mee. Door alle gedoe hebben we dat een dagje opgeschoven.
We hebben onze laatste ´hotspot´ (Iguazu watervallen) toch maar laten vervallen want het werd nu wel erg krap allemaal. Met pijn in het hart maar ja het moet toch ook nog een beetje genieten blijven nietwaar...

En dat was het wel de afgelopen 3 dagen, genieten. We zijn helemaal naar het noorden getoerd door een kloof (Quebrada de Humahuaca, prachtig, prachtig) via leuke dorpjes naar een grote zoutvlakte (Salinas Grande bij de Paso de Jama) op de altiplano. Overnacht in Purmamarca (beroemd om de 7 kleurige berg) en uiteindelijk via een 50 km lange, smalle onverharde weg over een pas van 4000m, door een groene vallei naar een afgelegen dorpje tussen de bergen gehobbeld. Je moet onderweg dan ook nog af en toe dwars door de rivierbedding heen want bruggen zijn er ook niet. En het moet dus ook niet teveel regenen ´s nachts want dan is je terugweg afgesloten...
Tja we hadden natuurlijk niet voor niets de 4x4 gehuurd. Die had het erg naar zijn zin en paste daar precies. Tenminste als je geen tegenliggers krijgt want dat is dan nog weer een extra uitdaging. Tot onze schrik loopt er namelijk ook een bus naar zo´n dorpje (uiteraard). En die lui die drukken hooguit op de claxon maar remmen... neuh... Hier is het het recht van de grootste (of oudste).
Uiteindelijk zijn we heelhuids in het dorpje aangekomen, beetje cultuur gesnoven en een leuke overnachting gevonden. Toch wel een beetje spannend voor de weg terug toen het ´s nachts flink ging regenen en onweren maar dat bleek geen probleem voor onze Hilux 4x4. We waren nog even bezorgd om onze mede toeristen of die met hun polootje door het flink aangezwollen riviertje heen konden ploeteren, maar ook dat lukte uiteindelijk na lang aarzelen...
We hebben de 4x4 dus wel goed benut, zeg maar.
Gisteren het hele stuk weer teruggetoerd richting Salta. Op de heenweg waren we al een leuk dorpje gepasseerd midden in de jungle. Hier, na lang zoeken een erg leuke hostel gevonden. Uitzicht op de jungle met al zijn geluiden en een ontzettend leuke kamer. Hier hadden we wel een halve week kunnen blijven. (Suus stond al met haar bikini klaar bij het zwembad maar er was geen tijd)
Bij kaarslicht de avond doorgebracht. Er kwam een gigantische tropische onweersbui over en de stroom was weg... (Wel romantisch...)

We hebben vanochtend de auto weer ingeleverd en zijn nu weer terug in het gezellige Salta.
Hier blijven we twee dagen, lekker niksen en bijkomen van alle reisindrukken.
Maandag vliegen we naar B.A. slapen een nachtje daaro en dinsdag stappen we in dat ding naar huus.... wat een end...

C-U @ home....

vlug vlug...

tja, de tijd begint te dringen. We zijn onze laaste week ingegaan en zijn alles steeds strakker gaan plannen.
En... dan wil dat wel eens niet helemaal lukken zoals je het in je hoofd hebt.

In het kort onze route tot nu:
Bij Calafate kregen we via de luchtvaartmaatschappij te horen dat vliegen in Chili toch weer mogelijk was. We zijn dus toch via de meren van Bariloche naar Puerto Mont in Chili gegaan (heerlijk dobberen met allemaal vulcanen om je heen, dwars door het andes gebergte). Vanaf daar gevlogen via Santiago de Chili (overstappen via tenten op de landingsbaan) naar Calama en San Pedro de Atacama. Dat is bijna in het noorden van Chili in de droogste woestijn ter wereld.
En dat is het. Droog en stoffig. Maar wel erg mooi allemaal. We hebben daar twee excursies naar de mooiste spots gedaan. Een daarvan met een 4x4 over de Altiplano raggen met 80 km/uur over de droge bodem. We kregen wel een beetje last van de hoogte het schommelde die dag tussen 2500 m (San Pedro) en bijna 5000 meter. Dan moet je dus niet effe de auto uit stuiven om een fotootje te maken want dan ga je dus tegen de vlakte... Kortademig aanpassen dus...

En nu zijn we gisteren aanbeland via een busreis (ook weer over die hoge pas) in Salta.
Dat is in het noorden van Argentinie, aan de andere kant van de Andes dus weer.
Hier stort de regen af en toe uit de hemel. Vannacht werd ik wakker en dacht ik dat we zouden wegspoelen, sjonge wat een water...

En nu zouden we onze gereserveerde 4x4 bij Hertz afhalen voor drie dagen in de omgeving. Het was allemaal mooi bedacht maar er blijkt iets te weinig bestedingsruimte te zijn op onze creditcard. Hadden we nooit meer aan gedacht dat we al zoveel daarmee hadden gedaan. Die vluchten hakken er dus goed in. En nu....?
Tja, snel geld overgemaakt via dit internet cafe maar dat duurt te lang. We hadden bij Hertz afgesproken dat we vanmiddag proberen het opgelost te hebben maar dat zal dus niet gaan.
Misschien kunnen we nog iets regelen met wat cash en anders.... improviseren maar weer.

Ik denk dat we zo even een terrasje gaan zoeken. Suus zit hier naast me te kraken en te rekenen hoe alles financieel zou kunnen....
Tis wat, geld zat maar niet op de juiste plek... Luxe probleem, maar zo voelt het nu even niet...

Wordt vervolgd... (als er tijd is...)

El Calafate, een kikkersprong....

dat denk je dan als je de landkaart bekijkt. Effe een stukkie verderop kieken...
en niks nachtbus...
Ik weet zelf niet meer waar we die foute informatie vandaan gehaald hebben maar het was gewoon effe bijtijds opstaan. Om 5:00 AM dus klaarstaan op het bustation in Ushuaia...
Ze zijn hier namelijk wel van op tijd, de bus wacht dus niet. Dat is op zich prettig want wij nederlanders houden daar wel van.
Maar vijf uur in de ochtend... is dat nou vakantie...
En dan ´effe´ een dagje in de bus. ´s Avonds rond half tien komen we eindelijk in El Calafate aan. Het is dan ook ruim 1100 km dus tja. Meest vervelende was wel dat we allebei een beetje last hadden van buikloop. Susan ietsje meer dan ik maar we waren allebei lekker lamlendig. En twee keer kom je in die trip de grens met Chili over. Dat houd in, uit de bus, in de bus, uit de bus, in de rij, tassen uitladen, scannen, formuliertjes invullen, nieuw formulier (miv 1maart) opnieuw invullen, stempels, en geen fruit, vlees, melk... eigenlijk niks meenemen over de grens.
Dat maakt zo´n busreisje natuurlijk nog iets minder dan het al is maar ach, het hoort er allemaal bij... Hangen en uitzitten die tijd...

We blijven nu 6 dagen hier in El Calafate. Dat vinden we zelf erg lang maar er is hier ook erg veel te zien. We worden nu wel gedwongen met het Spaans aan de gang te gaan. We hebben en eenvoudig hotelletje maar er spreekt echt niemand iets anders als Spaans. Hoe leg je in ... naam uit als je van kamer zou wisselen maar dat niet kan doen op die dag omdat je dan van 5:00 tot 23:00 weg bent... ehh, manana... excursion... (papiertje d´r bij 5:00 salir, 23:00 vuelta) ehhh cambiar la habitation...
Nou dat gaat dan nog, maar dan beginnen ze iets terug te zeggen.... Uiteindelijk lukt dat natuurlijk altijd met handen en voeten en het ´wat en hoe in het Spaans´.

En we hebben al prachtige dingen gezien. De Perito Moreno gletcher is toch wel het meest bijzondere natuurwonder wat ik ooit gezien heb. Het is eigenijk niet te beschrijven. Grote brokken ijs vallen regelmatig met een harde knal van de rand en plonzen in het water. Het is me ook nog gelukt dit op de foto vast te leggen. Je voelt je ineens heel onbelangrijk en klein als je daar naar staat te kijken.
Gisteren een lange dag gehad naar het nationaal park Torres Del Paine. Erg mooi gebied met prehistorische natuur en rechtopstaande granieten bergwanden. We hebben dit met een dagtour gedaan, dan word je in een busje rond gereden (hobbeldehobbeldehobbeldehobbel) naar de mooiste plekken. Niet helemaal onze favoriete manier maar dit was qua tijd de enige manier om er toch nog wat van te zien. Je kunt daar prachtige meerdaagse (kampeer) trekttochten maken maar dat laat onze reisplanning (en uitrusting) niet toe.

Keuzes, keuzes, keuzes.... Gisteravond dus pas tegen 23:00 weer hier (´s morgens om 5:30 opgehaald bij hotel, dat zijn nog eens werkdagen!!!)
Eigenlijk hadden we de bedoeling om vandaag met een boottoch naar de Upsala en Grey gletcher te gaan maar het werd ons nu toch iets te gortig. Voor vandaag even een rustdagje ingepand (vandaar deze update!) en morgen alsnog die tocht.
Zondag hebben we een vlucht geboekt naar Bariloche, kan ook met de bus maar dat is ca 28 uur .... tja... effe niet.
Dan maar een dure vlucht, ben je in 2 uurtjes over zondag middag.

We hebben bij het bureautje nog even geinformeerd naar de situatie in Chili maar op dat moment (eergisteren) was er nog geen vliegverkeer in Chili. Betekend dus dat we niet die mooie meren tocht gaan maken vanaf Bariloche naar Puerto Mont in Chili. De bedoeling was om vanaf daar naar Calama (noorden van Chili) te gaan om de woestijn te bezoeken. Bij Bariloche gaan we gewoon een boottochtje over de meren maken.
Hoogstwaarschijnlijk gaan dan vliegen vanaf Bariloche via B.A. naar Salta (noorden van Argentinie) daar hopen we een paar dagen met een huurauto de autenthieke streek daar te verkennen. Misschien kunnen we de Atacama woestijn (Chili) daar dan nog tussen plakken.

Oh ja, tussenstand souveniertjes: Susan een rokje en een riem! Jeroen slechts een armband!!!

En die foto´s, ach, er moet ook nog wat over blijven voor als we weer thuis zijn...
De verbinding is hier overal nog niet zo vlot zoals we in ons verwende landje gewend zijn. Ben al blij dat we contact kunnen maken. Maar foto´s bekijken of laat staan uploaden, naeuh...

Volgende update.... quién sabe...